De bel gaat, ik zie mijn vriendin vanuit het keukenraam staan.

Ik loop de gang op, open de deur en een glimlach siert beide gezichten.

Hey! Leuk dat je er bent! We geven elkaar een dikke knuffel. Het maakt overigens niet uit hoelang we elkaar niet gezien hebben. We lopen vanuit de gang de woonkamer in en ze neemt plaats aan de bar in de keuken, het hart van het huis. Aan de bar worden inzichten verworven, worden spontane ideeën geboren, vinden gesprekken plaats, soms met een lach, soms met een traan…het mag er allemaal zijn.

Wil je een kop koffie of een kop kruidenthee vraag ik… Wat ben je eigenlijk aan het doen, vraagt ze? Zie ik dat goed? Ben je aan het koken? Ja klopt, zeg ik! Ik ben eten aan het voorbereiden, eet je zo een hapje mee? Verschrikt kijkt ze me aan…  dat kan toch helemaal niet?! Het is pas 14:00. Het is nog helemaal geen etenstijd! Ik kijk haar met een grote glimlach aan en zet een grote kop kruidenthee op de bar en voor mezelf een kop koffie klaar. Ik ga zitten en kijk ondertussen naar haar grote vragende ogen. Vertel eens, waarom dat niet kan? Nou zegt ze, het is nog geen etenstijd! Mensen eten standaard altijd tussen 17:00 en 18:00! Straks heb je helemaal geen honger meer!

Ik laat haar uitpraten… mag ik je mijn visie erop geven? Ja hoor, roept ze! Een half uur geleden ontstond er opeens een walvis concert in mijn buik, en ben ik even gaan voelen. Mijn lichaam vraagt naar voedzaam eten, naar energie. Waarom zou ik het haar niet geven, als ze er op dit moment behoefte aan heeft? Waarom zou ik, neen zeggen? Omdat het sociaal niet hoort? En van wie niet? Is het niet een vorm van zelfliefde om je lichaam hetgeen te geven wat ze nodig heeft? Ik ken mijn lichaam goed, zou ik dit niet doen, dan duik ik de kasten in, maar dan geef ik haar geen voedzaam eten misschien grijp ik wel naar een zak noten, of naar een zak chips…ze blijft er toch om vragen.

Is het niet zo dat we verleerd zijn om naar ons lichaam te luisteren? Ik heb zo’n behoefte om even in bad te gaan liggen, want dat voelen we, de onderliggende behoefte is even rust te nemen, te ontspannen en wat zeggen we; neen dat kan niet want we moeten nog zus of zo en halloooo het is pas 11:00 s ’ochtends! Met als gevolg dat we een aantal uur met onrust in ons lichaam lopen?

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het prima als mensen om 17:00-18:00 willen eten, maar ik vind het belangrijker contact te maken met mijn eigen lichaam, te voelen wat ze nodig heeft. Ze werkt de hele dag en nacht voor je, dan mag je in mijns inziens ook voor haar zorg dragen, haar voeden. Haar ogen zijn ontspannen, dus eigenlijk zeg je, ik maak verbinding met mijn lichaam en luister naar wat ze nodig heeft? Precies dat, antwoord ik…niet meer en niet minder.Mmm, zegt ze… ik heb er nog nooit echt bij stil gestaan, dat we naar “externe” regels luisteren en handelen en steeds vaker en sneller verwijderd worden van ons eigen lichaam, onze eigen behoeftes, je eigen kern, en eigenlijk is dit maar een klein voorbeeld! Och!!!

Deze inzichten vragen om een extra kop warme kruidenthee …of koffie en een hapje!

Hoe kijk jij hiertegen aan? Laat het me weten in de comments!