Ik begin te glimlachen als ik door “ un petit village” in het noorden van Frankrijk rijd. De talrijke smalle straatjes, de verweerde terracotta potten met kleurrijke bloemen die de stoep opfleuren . De robuuste zandkleurige buitenmuren van knusse huizen die als parels verschijnen aan de horizon zodra je de bocht uitrijdt . De saliegroene houten luiken die aan de gevel hangen, ik ben meteen verknocht!

Mijn gedachtes nemen een loopje met me, ik kan het niet helpen om me af te vragen hoe het zou voelen om hier te wonen. In dit klein knus dorpje waar de tijd heeft stilgestaan, waar een bakker, een slager en een bistro pure authenticiteit uitstraalt. Daar waar het rustig is… waar je in de verte kunt wegdromen bij de weidse uitzichten op het Frans landschap, daar waar je vanzelf vertraagt.

Het is geen toeristisch plekje waar ik heen ga en daar is bewust voor gekozen. Ik snuif graag de binnenlandse cultuur op in al zijn eenvoud. In de verte hoor ik krekels tjirpen, de zon verwarmt mijn huid en het briesje voert de zoete geur van seringen mee en streelt mijn neus.

Ik geniet van de stilte om me heen en loop door een smal straatje . Tussen de kleine panden valt een immens bordeauxkleurige poort op, waar ik een briefje aan hangt met de tekst: Manger au notre restaurant? Réservez votre table! Mijn nieuwsgierigheid wordt meteen gewekt! Ik krijg een plekje toegewezen, waar ik overzicht heb op de ruime binnenplaats. Ik ga zitten aan een wiebelend tafeltje, de witte verf die grijzig geworden is, bladdert af. Ik schuif 2 viltjes onder de poten zodat het tafeltje wat steviger staat. Als ik terug recht kom kijk ik stomverbaasd naar een grote oude muur waar talrijke scheve houten luiken aan flarden hangen, ze worden vastgehouden door de blauwe regen die tegen de muur klimt. De muur kijkt me belabberd aan,alsof hij de indruk geeft dat hij de moed op elk moment kan opgeven. Het heeft zijn charmes deze binnenplaats.

Ik kijk alvast op de menukaart en geef mijn keuze door aan één van de 3 Franse obers die met korte snelle pasjes navigeren over de drukke binnenplaats. Hoe harder ze lopen hoe chaotischer het wordt.

Het lijkt op een humoristisch toneelstuk “Diner for one”.

De tonijnsalade wordt na lange tijd naar mijn tafeltje gebracht in een ijscoupe. Het hoofdgerecht volgt snel erna. Ik zit met mijn rug tegen de keukenmuur waar een klapraam openstaat en word volop getrakteerd op geluiden van vallende deksels en bestek …met een hoop “ merde” erachteraan.

Als ik om me heen kijk zie ik dat de gasten net zo droevig naar hun eten kijken als de stenen muur die zijn luiken bijna laat vallen. Ik kan het niet helpen om in een schaterlach te belanden. De obers, de muur met zijn klapperende luiken, het eten … de enorme planten die de doorgang zo smal maken dat ze met hun takken het voedsel van de borden eraf zwiepen.

Mijn lach is aanstekelijk, gasten stoppen met eten en kijken me geamuseerd aan, waardoor ik nog harder in de lach schiet. Dit is zo slecht… dat het leuk is!

De ober die nog een tissue laag op zijn voorhoofd heeft plakken voor zijn zweetdruppels, serveert me chocolademousse in een klein kartonnen bekertje . Ik reken meteen af en geef de man fooi.

Terwijl ik de chocolademousse eet springen me de tranen in mijn ogen.

Wat een ervaring! Mijn zintuigen zijn gestreeld. Ik ben getuige geweest van eenvoud.

Mijn buikspieren zijn ook getraind…en heb deelgenomen aan een onvergetelijke voorstelling in la Douce France

…met een knipoog en een schaterlach.